Ik mis je zo - blog over mijn werk als tekstschrijfster

Ik was net terug van vakantie en dook er weer volop in. Mijn boekje in opdracht van Bolina Aalderink uitvaartbegeleiding. Een boekje dat zij wil gaan gebruiken als weggeefboekje ter ondersteuning van rouwverwerking bij kinderen.

Ik mis je zo - blog over mijn werk als tekstschrijfster - Johanne Bree

Het boekje beschrijft 10 verschillende thema's, thema's die een kind in de rouw tegen kan komen. Verdriet, woede, hoop, maar bijvoorbeeld ook steun en verder mogen gaan met leven. Een boekje van een enorm betrokken uitvaartbegeleidster die kinderen in rouw iets wil meegeven.

En ik, ik mag dit boekje maken. In woord en beeld. En die opdracht past me als een jasje. Ook al is het een opdracht die me soms ineens even flink raakt. Of misschien juist wel omdát het een opdracht is die me raakt. Juist het feit dat ik geraakt kan worden maakt me enorm betrokken bij dat wat ik doe.

Het is niet zomaar een onderwerp wat ik hier te pakken heb. Ik wil in die zinnen, en de foto's die ik erbij maak, zóveel zeggen. " Lief kind, je mag verdrietig zijn. Je mag boos zijn, woedend zelfs. Je mag steun vragen en verwachten. Maar je mag ook weer lachen. Je mag verder met je leven, je mag hopen, herinneren en liefde voelen." Dat is wat we mee willen geven.

Ondertussen zie ik kinderen voor me. Kinderen van ouders die besloten uit elkaar te gaan, de getraumatiseerde kinderen op het azc waar ik werkte. Kinderen die een kat, hond, opa of oma verloren. Kinderen die alle dromen rondom het kleine zusje, dat nog een heel leven voor zich had moeten hebben, zagen verdwijnen in een levensgroot verdriet.

En, van heel dichtbij, een meisje dat haar moeder moest missen. Een vriendin, een vrouw van mijn leeftijd. Ze had haar dochter nog de puberteit door moeten helpen, haar zien trouwen, ooit haar kleinkinderen op schoot moeten hebben. Maar die afschuwelijke ziekte gooide roet in het eten. Na jaren knokken heeft ze de strijd verloren. En daarmee was dit meisje haar moeder kwijt.

Ik doe dit, omdat ik het een prachtige opdracht vind. Een zinvolle opdracht, ik begrijp precies wat Bolina met dit boekje wil zeggen. Ik doe het omdat ik hoop dat er kinderen zijn die straks, met ons boekje in de hand, denken ' oh dus dit gevoel mág, het is helemaal niet raar, het hoort erbij.'

Het boekje is geschreven voor kinderen van 6 - 12. Het nodigt kinderen en ouders uit om het gesprek aan te gaan. Een gesprek waarbij alle emoties er mogen zijn en waarbij er naar het kind geluisterd wordt.

Wat is het fijn om mijn ervaringen binnen het onderwijs, het schrijven en fotograferen, mijn gevoeligheid en betrokkenheid in te mogen zetten voor zoiets moois als dit. Bolina en ik maken er samen wat moois van.
Twee betrokken vrouwen met hetzelfde doel: kinderen laten zien dat rouwen mag op je eigen manier.

Deel dit artikel via:
  • 0
  • Share on Google+
  • 0

Reacties (0)


Plaats een reactie