Hallo eerste baan! Dag eerste baan...

Deel 1 – De keuze voor het bedrijf

In twee maanden tijd heb ik in totaal zeven sollicitatiegesprekken gehad. Hoe bizar is dat. En op het laatst zat ik ineens in een luxe positie: twee bedrijven wilden mij hebben. Ik kon gewoon kiezen!

Er gaan allerlei gedachtes door mij heen. Wat moet ik doen? Sowieso de voor- en nadelen afwegen. Allebei bieden ze hetzelfde salaris, dus dat is het probleem niet. Bedrijf 7 biedt variatie in werk aan en brede marketing en communicatie werkzaamheden, terwijl bedrijf 6 gericht is op een bepaald aspect in marketingcommunicatie, namelijk social media. En allebei vind ik het even leuk en bij beiden zal het een uitdaging zijn (ja duh, eerste baan... dat is altijd een uitdaging!). Gekeken naar de afstand: het ene bedrijf is erg dicht bij huis (fietsafstand), voor het andere bedrijf moet ik met de auto (half uur) of met de bus (75 minuten). Maar laat ik mij daar door leiden?

Tegelijkertijd stond ik in zekere zin onder druk bij de keuze. Donderdagmorgen werd ik gebeld met het aanbod van bedrijf 6, donderdagmiddag had ik het laatste sollicitatiegesprek bij bedrijf 7 en op vrijdag moest ik de keuze al doorgeven. Welke opties heb ik?

1. Kiezen voor bedrijf 6 en bedrijf 7 afzeggen of,
2. bedrijf 6 afzeggen, kiezen voor bedrijf 7 en dan maar hopen dat ik het word (ze hebben namelijk nog meer gesprekken, dus het is geen zekerheid). De definitieve uitslag zou pas na het weekend gegeven worden of,
3. voor beide bedrijven niet gaan en verder gaan met solliciteren.

Eerlijk zeggen: voor welke keuze zou jij gaan? Mijn verstand zei: kies voor bedrijf 6. Dan heb je werk! Hoe cool is het dat ik al zo snel werk heb? Ik lees verhalen op internet van afgestudeerde mensen die er een half jaar over doen. Ik ben net twee maanden bezig met zoeken! Ik zou trots moeten zijn. En mijn gevoel zegt: probeer het gewoon. Bij beide bedrijven had ik geen super goed gevoel, maar ik vind dat ik overal open voor moet staan. Ik moet alles een kans geven. Dat wauw-gevoel had ik overigens wel bij een aantal andere sollicitaties. Het aanbod is er, dus waarom zou ik daar niet op ingaan?

Kortom, mijn keuze was gemaakt! :) Ik heb bedrijf 6 teruggebeld en ik kon meteen maandag aan de slag. Wow, oke. Dat is wel erg snel. Maar het is beter dan niets natuurlijk. Bedrijf 7 heb ik ook gebeld. De directeur was van plan om mij te bellen. Huh? Pas na het weekend toch? Ze zouden me sowieso toch niet op die vrijdag al bellen? Hij kon mij vertellen dat hij me ook graag wil hebben. Shit. Heb ik dit weer. Eerst wil niemand mij hebben en nu doen twee bedrijven mij een aanbod. Wat is het toch een gekke wereld.

Natuurlijk ben ik blij dat ik dit hoorde. Maar mijn keuze was gemaakt. Ik ben iemand die snel twijfelt, dus deze positie maakt het ook niet echt gemakkelijk voor mij. Ik weet zeker dat ik nu moet doorzetten. Ik heb net 'ja' gezegd tegen het andere bedrijf. Daar blijft het bij. Sorry, maar bedrijf 7 moet ik teleurstellen.

Zoooooo. Dit was even gek zeg! The word is out: ik heb een baan en ik mag maandag al beginnen! Hoe vet is dat? En ik heb nog geen eens een contract getekend. Dat voelt enorm gek. Ik laat het dit weekend even bezinken. De afgelopen maanden waren voor mij een rollercoaster van emoties. Ups en downs. Verdriet en blijdschap. De afwijzingen, de moeite die je doet voor een motivatiebrief en een gesprek; het kost allemaal aardig wat energie. 

Deel 2 – Nu even de proeftijd doorkomen

Een nieuwe periode is aangebroken. Geen sollicitaties meer verzenden! Geen afwijzingen meer. Niet meer eindeloos zoeken naar vacatures. Dit keer draait het om geld verdienen en mijn werk goed uitvoeren.

De eerste weken
Op een vrijdag zei ik 'ja' tegen deze baan en maandag kon ik al meteen meedoen met de training. Ik had nog niet eens een contract getekend! Het leek meteen de eerste dag daardoor mis te gaan. De mensen die al in de kantine zaten, kenden elkaar al. Ze hadden elkaar afgelopen vrijdag al gezien tijdens het ondertekenen van hun contracten. En tja, ik had geen contract en ik zou dus eigenlijk niet mee mogen doen met de training. Alles zat een beetje tegen in de eerste week: geen inlog gegevens voor de computer (betekent een week niks kunnen doen), ik was een vreemde eend in de bijt tijdens de training (ik kwam voor webcare, de rest voor FB Messenger) en de lange reistijd viel me wat tegen, maar daar zou ik op den duur wel aan wennen.

De eerste twee weken training waren voor mij leerzaam. Ik kreeg veel te weten over het merk, de apparatuur, troubleshooten en we kregen tone-of-voice training. De laatste dag van de training kregen we zelfs een certificaat uitgereikt. Iets om trots op te zijn! Tegen vrienden en familie vertel ik dat ik wel werk heb, maar nog in mijn proeftijd zit. Als ik dat doorkom, durf ik het pas aan de hele wereld te vertellen. Facebook, LinkedIn en m'n CV updaten. Maar dat is nu nog niet aan de orde. Dus vandaar dat ik nog niet vertel waar ik werk, maar ik kan wel vertellen wat m'n functie is: webcare specialist.

Onzekerheid
Deze keer niet de onzekerheid van afwijzingen, maar de onzekerheid of je je werkt wel goed doet. Een proefmaand is er niet voor niets. Ik heb in mijn vierde werkweek een feedback moment gehad. Mijn berichten mogen creatiever, minder feitelijk en ik moet meer 'levelen' met de klant. Ja, doe dat maar eens... binnen één dag. Want twee dagen later kreeg ik alweer feedback: ik ben goed bezig, maar het mag nog creatiever. Ik krijg geen voorbeelden mee en moet het allemaal zelf ontdekken. Dat vind ik lastig. Waar komt die onzekerheid dan vandaan? Tja, ik hoor elke dag andere verhalen. Ik spreek veel met collega's en iedereen heeft een andere mening. Het is gewoon afwachten of je mag blijven. Er zijn namelijk al een paar mensen naar huis gestuurd en ik vrees voor mijn baan. 

Deel 3 – Van 'ik heb een baan' naar 'ik had een baan'

Wat is er gebeurd dan? Ja, dat vraag ik mezelf eigenlijk ook nog af. Op dit moment ben ik nog een beetje beduusd. Ik weet niet zo goed wat ik moet denken.

Het moment
Het is vrijdagochtend in december. Ik ging met alle plezier naar het werk toe. Vanaf kwart over acht tot aan de lunch heb ik veel werk verzet. Ik zag mijn supervisor en coördinator met elkaar overleggen in een hokje. Niet wetend dat dit over mij ging. Ik dacht: er gaat er weer iemand uit (afgelopen week al drie keer eerder gebeurd). Rond kwart over twee/half drie vroeg mijn coördinator of ik even wilde meelopen. Er ging heel snel een lichtje aan in m'n hoofd: drie keer feedback in één week; dat kan niet. Dus ik zal de volgende zijn.

Mijn supervisor vertelde vervolgens dat ze heel lang twijfelden over mij. Ze gaan niet met mij verder. Ik slik die brok in m'n keel weg. Dan volgt de uitleg. Het is het allemaal nét niet. Ze zien dat ik m'n best doe. Ik beschik over veel doorzettingsvermogen en ook dat zien ze. Maar qua tone-of-voice is dit niet helemaal wat ze willen zien. Ze hebben een bepaalde visie hierover en dat kan ik blijkbaar niet waarmaken.

Mijn supervisor wil vervolgens opstaan en weggaan. Wacht eens even, dacht ik. Dit is nog niet netjes afgerond. 'Mag ik je nog een hand geven?', vraag ik. Ja, dat mag. Ik geef ze allebei een hand. Vervolgens zei ik: 'Nu we toch zakelijk bezig zijn, wil ik ook even weten hoe het nu verder gaat.' Ik moet namelijk nog mijn OV kosten declareren en ik wil weten of ik mijn werk moet afmaken of meteen moet gaan. Ik was immers bezig met een moeilijke case. Ik kon meteen vertrekken.

We verlaten de ruimte. Ik ga achter m'n computer en draag mijn case over aan m'n collega. Ik zet m'n computer uit. Ik loop naar m'n trainingsgenootjes en zeg dat ik er vandoor ga. Ik ben naar huis gestuurd. Ze dachten dat ik weekend ging vieren. Ik zal het anders formuleren: ik ben ontslagen. Iedereen keek verbaasd. Zij zagen het ook niet aankomen. Tja, wat zeg je op zo'n moment? Succes met solliciteren. Succes met je toekomst. Jammer dat je weggaat.

Ik geef iedereen netjes een hand. Zo ben ik. Ik geef m'n trainer ook een hand. Niemand begrijpt het eigenlijk. Ja, dat snap ik. Ik ook nog niet. Maar ik ga nu toch echt weg. Ik wil hier geen minuut langer zijn. De tranen komen pas als ik van een lieve collega een knuffel krijg. Ik wil mezelf groot houden. 'Ik ben 25 en ik ga hier geen potje lopen janken', zeg ik tegen m'n collega. We lachen erom. Vervolgens blijf ik nog een kwartier lang praten. Daarna pak ik m'n spullen en lever ik m'n pasje in. Het is klaar. Voorbij.

Als ik buiten sta, bel ik eerst een vriendin op. Ik moet dit kwijt. Even later bel ik naar mijn ouders met de mededeling dat ik naar huis kom. Het besef is er wel, maar eigenlijk wil ik het niet beseffen. Ik ben boos, maar ook geschrokken. Ik ben ook blij en opgelucht. Het is allemaal zo dubbel.

Mijn visie
Ik twijfel of het waar is wat ze zeiden. Hoe kan het nou allemaal creatiever als ik geen concrete voorbeelden heb? Ik heb amper de kans gehad om mezelf te verbeteren. Ik heb niet eens een goede training gehad hiervoor. Ja, twee weken basistraining, met twee keer een tone-of-voice training. Dan moet je ook opeens creativiteit ontwikkeld hebben? Een ding is zeker: ik ben niet wat ze zoeken. En dat is prima. Dan denk ik: zij hebben mij niet nodig, ze krijgen mij niet meer.

Verbondenheid
Het werk voelde al snel vertrouwd. Je wilt niet denken dat het avontuur zo snel is afgelopen. Je wilt je zo snel mogelijk voegen bij de groep. Zodoende heb ik braaf een foute kersttrui besteld, zodat ik die aan kon trekken op de foute kersttruiendag. Mijn ouders hebben bewaarbakjes gekocht, zodat ik elke donderdagavond een maaltijd kon eten op het werk. Oja, ik was ook nog bijna in de Efteling beland (als bedrijfsuitje), maar ik had 'nee' gezegd. Achteraf gezien vind ik het dan zonde dat ik deze moeite erin had gestoken.

En nu?
Zoals je weet, ga ik niet bij de pakken neerzetten. Ik blijf positief en ik moet mezelf herpakken. Het heeft geen zin om boos te zijn en hier lang over te mopperen. Ik heb alles geprobeerd wat ik kon. Mensen zien mijn doorzettingsvermogen en de energie die ik ergens insteek. Maar dat is kennelijk niet altijd genoeg.

Ik ben weer terug bij af. Opnieuw solliciteren. Opnieuw de onzekerheid, de afwijzingen, de sollicitatiebrieven maken en het geduld opbrengen.