5 Geheimen van het solliciteren

Geen gesprek is hetzelfde

De ene keer zit je met een recruiter aan tafel, de volgende keer zit je potentiele manager tegenover je. Maar niet alleen de gesprekspartners en hun functie, ook het gesprek zelf is steeds compleet anders. Van de standaardvragen als “vertel eens iets over jezelf”, tot “hoe kom je op het idee voor je blog?”, tot voor de vacature inhoudelijke vragen als “hoe zou je dit of dit aanpakken?”, en “wat is jouw kijk hier op?”. Alles komt voorbij. De ene keer is het een vragenvuur, de volgende keer een leuk gesprek wat ook van jouw kant komt. Altijd verschillend.

It’s not you, it’s the damn profile 

Hoe goed het gesprek ook is gegaan, soms pas je gewoon niet op het profiel dat een bedrijf zoekt. Ben je wel commercieel genoeg voor bedrijf x, kun je wel goed administratieve taken vervullen? Het is maar net wat ze zoeken en soms, weten ze dat zelf ook pas na wat kandidaten te hebben gesproken. Ik spreek uit ervaring: het gesprek was bijvoorbeeld heel goed gegaan - en dat kreeg ik ook terug, yay! - maar er was toch een twijfel dat te maken had met het bedrijf of het profiel voor de functie. Dus echt, niet (te veel) getreurd wanneer je het niet bent geworden. 

Mega je best doen en je sollicitatie spontaan langsbrengen is geen garantie voor wat dan ook

Als een puppy met een goed idee heb ik de dag nadat ik hoorde dat mijn contract niet werd verlengd, mijn stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar Den Haag gegaan om mijn sollicitatie langs te brengen. Dat móést toch wel getuigen van lef en zorgen dat ik in ieder geval op gesprek mocht komen, toch? Helaas mocht het zelfs met wat extra kracht van mijn prachtige brief en cv vergezeld met leuke cadeautjes, niet baten. Extra hard je best doen voor je sollicitatie zou ik je alleen maar aanmoedigen, want jongens het is onwijs spannend om dat gewoon een keer te doen, maar alsjeblieft, haal je niets in je hoofd, dan valt het altijd mee.

Intelligentietesten zijn stom

Zo veel mogelijk cijferreeksen, gecompliceerde diagrammen en rare analogieën binnen 30 minuten ontrafelen is ergens wel gek, ik heb mijn masterscriptie ook niet in een half uur geschreven. 

In het kader “als het dan toch moet”: persoonlijke afwijzingen zijn fijn

Voordat je denkt dat ik het fijn vind om afgewezen te worden - zeker niet! - als mensen de tijd nemen om te bellen of als jij de tijd neemt om te bellen en zij je te woord staan met persoonlijke feedback waar je écht wat aan hebt (sorry, maar met de feedback dat ik non-verbaal onaardig ben kan ik gewoon écht niet zo veel) is heel fijn. Je begrijpt de beslissing beter en kunt dan makkelijk verder met solliciteren én jezelf wellicht hier en daar nog verbeteren. Standaardafwijzingen zijn stom!

Wat heb jij geleerd van solliciteren?