Hallo! Ik ben Corina Kuijlen, woonachtig in het altijd prachtige Brabant. Sinds 1 september 2014 ben ik de trotse eigenaar van mijn eigen bureau: Adviesbureau In-tekst. Na jarenlang in loondienst te hebben gewerkt, kwam ik voor de keuze te staan: ga ik op zoek naar een andere baan of spring ik in het diepe en begin als freelancer. Vol overtuiging heb ik dus voor de laatste optie gekozen!
Nu kan ik mijn passie voor taal, tekst en communicatie inzetten voor anderen. Mijn hart gaat sneller kloppen als een tekst klopt, inspireert en de lezer van begin tot het einde pakt. Dat gevoel wil ik graag met anderen delen.
Al op jonge leeftijd ben ik begonnen met schrijven. Om mijn gedachten en de gebeurtenissen die me raakten van me af te schrijven. Dat hielp mij om deze te verwerken. Nog steeds. Niet alleen goed leesbare, heldere teksten schrijven, maar ook nadenken over de vorm vond ik erg interessant. Daarom besloot ik om na het VWO de opleiding Communicatie te volgen. De afgelopen jaren heb ik mijn kennis op peil gehouden door de opleiding NIMA-A Marketing af te ronden, een cursus 'webteksten schrijven' te volgen, de vakpers bij te houden en workshops bij te wonen.
Zoals uit het voorgaande wel is gebleken, wil ik graag mijn kennis en ervaring delen. Vandaar dat ik de kans heb aangegrepen om nu voor Marketing & Communicatie Vacatures te gaan bloggen. Daarnaast geef ik je een kijkje in mijn keuken. Hoe is het om te starten met je eigen bedrijf? Waar loop ik tegen aan? En vooral, waar heb ik van geleerd? Dan hoop ik op mijn beurt dat jullie wat van mij opsteken. En het uiteraard ook leuk vinden om mijn blogs te blijven volgen!
Hartelijke groet,
Corina Kuijlen
Opvallen in de menigte. Als je aan het solliciteren bent of - in mijn geval - op zoek bent naar interessante opdrachtgevers, is dat je voornaamste doel. Met de hitte van de afgelopen periode kan je natuurlijk schaars gekleed gaan en daarvan een foto posten op Facebook, Instagram of Twitter. Of direct naar de potentiële werkgever doorsturen. Dan weten ze in ieder geval al wel wat voor vlees ze in de kuip hebben.
Als je op een kantoor werkt, heb je hoogstwaarschijnlijk de mooiste uitdrukkingen en clichés al voorbij horen komen. Of managers die interessant willen doen door te pas en te onpas met ‘moeilijke’ termen gaan strooien. Omdat de directeur dat woord een keer per ongeluk heeft laten vallen, dus dan doet de manager dat natuurlijk ook. Alleen dan wel bewust om een reactie uit te lokken bij zijn of haar collega’s.
Ken je ook dat gevoel? Het gevoel dat je gigantisch door de mand gaat vallen zodra je een opdracht oplevert of als je een sollicitatiebrief stuurt? Bang dat de lezer van je werk of je brief gelijk door heeft dat je eigenlijk helemaal niet kan wat je belooft.
Voor die keuze stond ik zo’n acht maanden geleden. Na zes jaar moest ik weg bij mijn vorige baan en daar sta je dan, 31 jaar met bijna tien jaar werkervaring. Er zat niets anders op dan mijn CV op te poetsen, mijn LinkedIn profiel af te stoffen en op alle vacatures te solliciteren die maar voorbij kwamen. Net als al die andere duizenden mensen. Maar wat moet je dan?
De kerstboom is de deur uit, de oliebollen opgegeten en het vuurwerk is uitgeknald. Met andere woorden, het ‘normale’ leven gaat weer beginnen. We kunnen er weer een jaar tegenaan! December en januari zijn traditioneel de maanden voor een terugblik op het afgelopen jaar.
Een kleine drie maanden geleden heb ik eindelijk de sprong gewaagd: ik ben als freelance tekstschrijver aan de slag gegaan. Sindsdien houd ik me – naast schrijven natuurlijk – voornamelijk bezig met twee dingen. Eén: naamsbekendheid opbouwen. Twee: opdrachten verkrijgen / acquisitie plegen. En laten die twee zaken nauw met elkaar verbonden zijn. Mensen, bedrijven, organisaties moeten mij gaan leren kennen voordat ik opdrachten ga krijgen. Weten wie ik ben, waar ik voor sta, wat mij onderscheid ten opzichte van al die andere tekstschrijvers die hier rondlopen en hoe ik het verschil kan maken met mijn spitsvondige teksten. Maar hoe bereik je dat? Juist, met netwerken!
Op de arbeidsmarkt gebeurt momenteel het tegenovergestelde als op de huizenmarkt: de aanbieder (lees: werkgever) heeft de macht en niet de sollicitant. Wat ik zelf tijdens het solliciteren maar al te vaak heb gemerkt. Niet voor niets reageren er minimaal 100 kandidaten op 1 functie. Echt waar, 100 kandidaten voor 1 functie. Bizar toch?
